Bardzo ważną odmianą elegii była też w oświeceniu elegia żałobna. Utwory tego typu charakteryzuje ton wyciszonych uczuć po stracie bliskiej lub znanej osoby. Jeśli chodzi o schematy kompozycyjne, to oświecenie w zasadzie respektowało te wypracowane już w antyku- forma miała być podniosła, topika starożytna.. Mimo że w elegiach przeważały pierwiastki intelektualne, nie brak było też środków artystycznych, ukierunkowanych na emocje czytelnika.
Na mniejszą skalę uprawiano w oświeceniu inne odmiany elegii, o których należy wspomnieć. Była to między innymi elegia miłosna, mająca przedstawicieli w Brodzińskim i Starzyńskim. Utwory tego typu, utrzymywane przeważnie w konwencji sentymentalnej, były lamentami nad utratą kochanki, „dumaniem” o minionej miłości. Te liryczne narzekania posługiwały się różnorodnymi formami wersyfikacyjnymi (czasami występował nawet refren), ton ich był żałosny, pełen westchnień wyznań, wspomnień. Kolejne odmiany oświeceniowej elegii, to wiersze przedstawiające rozstanie, pożegnanie kogoś, domu rodzinnego. Podejmująca te tematy liryka pożegnalna nosi nazwę walety . Naczelny motyw rozstania rozwijany jest tu głównie przez informowanie o sygnałach odjazdu, któremu towarzyszył smutek, melancholia i żal, wywołany świadomością utraty czegoś .
W utworach elegijnych nie brak również motywów społecznych. Utwory te realizowały normy wysokiego stylu klasycystycznego, niejednokrotnie były one przeładowane erudycją. W późniejszych latach motywy społeczne występowały przede wszystkim w dziełach sentymentalistów poruszających problem nierówności społecznych.
Mniej ważnymi w okresie oświecenia były elegie żartobliwe poświęcone zwykle utracie ulubionych zwierząt. Taki temat prezentują elegie: F. D. Kniaźnina- Nagrobek suczynce Lubci, czy
F. Bonieckiego Nagrobek Mimisi suczce .
Dość obszerne przypomnienie historii gatunku, tego, jak rozwijał się w poszczególnych okresach i jakie były jego najważniejsze wyznaczniki, pozwoli nam lepiej przyjrzeć się elegiom Brodzińskiego, doszukując się w nich między innymi śladów tradycji i rozwiązań stylistyczno – składniowych, wypracowanych już przez wybitnych twórców epok wcześniejszych.