Wiele czynników wpływa na efekty uczenia się dzieci, młodzieży i dorosłych. Uczenie się jest procesem złożonym. W zdobyciu nowych wiadomości szybciej mogą pomóc techniki i metody szybkiego uczenia się. Metoda szybkiego uczenia się ma swój początek w Bułgarii. W latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku doktor Georgi Lozanow podjął prace nad sugestią, ale dostęp do jego prac za granicą uzyskano dopiero w latach sześćdziesiątych. Pojawiły się wówczas dwa nurty, reprezentowane przez Stowarzyszenie Przyspieszonego Uczenia się i Nauczania oraz Superuczenie. Lozanow pracował według opracowanej przez siebie metody, którą określa się nazwą sugestopedia. W latach siedemdziesiątych jego seans przyspieszonego uczenia się obejmował następujące elementy:
• Przygotowanie, w trakcie którego nauczyciel nawiązywał przyjazny kontakt z uczniami, by wzbudzić ich zaufanie i chęć uczenia się.
• Prezentacja. W tej fazie nauczyciel odczytywał krótką historyjkę w języku, którego uczniowie się uczą. Rozpoczęcie zajęć od streszczenia historii miało za zadanie stworzenie odpowiedniego kontekstu do późniejszej jego nauki. Później nauczyciel przedstawił cały tekst, posługując się gestem, mimiką, słowem. Po zapoznaniu się z całością tekstu włączano muzykę klasyczną, która miał ułatwić koncentrację. Potem nauczyciel znowu czytał tekst w języku obcym, modulując głos stosownie do tempa muzyki. Po przerwie włączał muzykę pasywną i tekst odczytywał ponownie, ze spokojem, dodając to niego tłumaczenie.
• Powtórzenie i opracowanie. Następnego dnia omawiano tekst. Powrót do tego tekstu odbywał się już w formie zabawy, piosenek i skeczy. Słuchaczy zachęcano do rozmów w językach obcych.

W końcu lat siedemdziesiątych doktor W. J. Bancroft wprowadziła sugestopedię do Ameryki. Nowa Szkoła (w skrócie SALT) różniła się od klasycznej sugestopedii Lozanowa wykorzystaniem technik psychicznego odprężenia i wizualizacji, ćwiczeniami oddechowymi inspirowanymi jogą. Na początku lat osiemdziesiątych pojawiła się w Ameryce inna forma sugestopedii, zwana Superlearning. Superuczenie, bliskie praktyce SALT, jeszcze bardziej zaznaczyło wagę oddychania zsynchronizowanego..
Na podst.: Drapeau Ch., Jak uczyć się szybko i skutecznie. Warszawa 2002.